Ik deed de oefeningen van de Tibetaan en slikte zijn kruiden. Bleef doorgaan met mijn onderzoek naar ‘leven in licht en liefde’. Balanceerde op de rand van overgave en ongeloof. En langzaam verdween de vleesboom uit het centrum van mijn aandacht.

Ik wandel en voel bomen buiten mij. De wild opgeschoten els laat een krachtige geel-groene stroom voelen die boven en beneden verbindt. Zonder streven. Dat is met al die bomen: ze zijn gewoon, ze leven, bieden huisvesting aan allerlei dieren. Daarbij maakt het niet uit of hun takken recht of krom zijn en wat de vorm van hun bladeren is. Als er mos, een bloem of zelfs een zaailing van een andere boom in hun holte groeit, blijven ze toch staan en zijn nog net zo boom. Ik heb me een stuk drukker gemaakt over wat er in mijn holte groeit.

De laatste tijd signaleer ik dat ik van alles aan het afronden ben en koppel dat aan de levensfase van Vruchtbare Vrouw die ten einde eind loopt. Mijn menstruatie komt met tussenpozen van 40 – 50 – 60 dagen, dat is wat anders dan elke drie weken tien dagen lang! Een ontmoeting met twee vriendinnen die ouder zijn dan ik, loopt spontaan uit op een soort Overgangsritueel en een ontroerende verwelkoming in de kring van Wijze Oude Vrouwen.

Als de praktijk van de gynaecologe na ‘Corona’ weer min of meer normaal open gaat, krijg ik de uitnodiging voor de jaarlijkse controle. Ik vind het net als altijd spannend. Extra spannend ditmaal, omdat ik besloten heb dat de boom eruit moet. Ze doet een inwendige echo, alles ziet er gezond uit. Het baarmoederslijmvlies is dun, zoals bij vrouwen in de overgang. En ze spreekt de verlossende woorden: “Hij is gekrompen. Het lijkt erop dat we lang genoeg gewacht hebben. Je bent het omslagpunt gepasseerd. Tenzij je weer zwaar gaat bloeden, zou ik nu geen behandeling aanraden.”

Dankbaar keer ik terug naar huis. Tijd om mij te bezinnen op de nieuwe fase waar ik in gegleden ben.

Er heerst een griepgolf, dus de eerste dagen en nachten denk ik dat ik koortsaanvallen heb. Maar het is ook al de tweede keer dat het langer dan drie weken duurt voordat mijn menstruatie komt. En dat gevoel dat er van alles gebeurt in mijn buik… Langzaam begin ik te vermoeden dat dit nou opvliegers zijn. Trui uit trui aan. Een vest is handiger. Dekbed eraf, dekbed erop. Kruik terugzoeken. Dekbed er weer af.

Vorige week was ik bij de Tibetaanse arts. Ik kwam voor de vleesboom, maar hij leek meer geïnteresseerd in mijn spijsvertering, die inderdaad danig in de war was. Dat stelde mij een beetje teleur. En toch… Terwijl hij me onderzocht, voelde het alsof hij van alles uit mij trok. Dat gaf een gevoel van ontspanning. Hij behandelde drukpunten die stuk voor stuk gevoelig waren, leerde mij oefeningen om elke ochtend te doen en gaf kruiden om elke dag in te nemen. Een kuur van 40 dagen. De oefeningen zijn gericht op het doorstromen van energie, in beweging brengen wat vast zit, en loslaten – “U houdt veel te veel vast”. Ik oefen en slik. Er gebeurt van alles in mijn buik. Ik heb waarschijnlijk opvliegers. En mijn menstruatiepatroon verandert. Ik ben nu al nieuwsgierig naar de controle bij de gynaecologe, deze zomer.

Later in de week helpt een vriendin in een healing de vleesboom te verplaatsen van mijn baarmoeder naar buiten. Ik bedank de boom nogmaals voor wat ik allemaal van hem heb geleerd in de jaren dat ik hem nu met mij meedraag. Sjouw, kan ik inmiddels beter zeggen. De angst om het geleerde kwijt te raken als hij ontworteld wordt, verdwijnt als ik ontdek dat het verankerd is in mijn lichaam, in elke cel. Veel gaat over vrouw-zijn. En het klinkt misschien gek in Nederlandse oren, maar ook andere vrouwen met wie ik verbonden ben geweest, smulden daarvan. Voor hen leidt de healing tot de ontdekking dat ze niet zo veel kunnen met mijn ervaringen; ze vertrekken om hun eigen ontdekkingsreis te maken. Dan kan mijn boom weg, en hij wordt met zorg ontworteld en verplaatst. Buiten mijn ruimte zakt hij in de aarde, en mijn baarmoeder wordt doorgespoeld met liefde. Veel wandelen, en massages om alles in te wrijven, dat zijn de ‘postoperatieve’ adviezen. Een andere vriendin biedt onmiddellijk een massage aan. Alles beweegt.

Wanneer je zelf in beweging komt, begint er ook van alles om je heen te bewegen. Sinds ik het besluit heb genomen dit jaar mijn vleesboom te verplanten, gebeurt mij dat. Een vriendin die ik lang niet had gesproken, vertelt dat zij jaren geleden – ook in de overgang – ook een vleesboom had en ook steeds meer bloed verloor. Zij is destijds naar een Tibetaanse arts gegaan, die haar fantastisch heeft geholpen. “Zou het voor jou ook wat zijn om naar hem te gaan voordat je je gynaecologisch laat behandelen?” In eerste instantie moet ik zuchten. Nóg een stap extra in het proces? Maar ik voel in mezelf en kijk naar zijn website en wil deze tussenstap toch wel zetten. Helemaal als ik opbel en hoor dat ik al snel terecht kan. Ik maak een afspraak.

Daarnaast beweegt er van alles in mijn buik. Rommelende darmen, meer en andere ontlasting dan ik gewend ben. Dan weer verstopt. Ik vrees dat m’n ingewanden helemaal in de war zijn van alle supplementen die ik slik om mijn bloedarmoede te verhelpen. Of zou het ook wat met mijn vleesboom te maken hebben? De huisarts (die overigens constateert dat mijn bloedwaarden nu goed zijn, hoera dat kan dus zonder staalpillen) reageert er niet op. Ik sta versteld: iedereen weet tegenwoordig toch hoe belangrijk goed functionerende darmen zijn voor je hele gezondheid? Ik neem probiotica, brouw een darmendrank en lees een paar spijsverteringsboeken.

Verder begin ik een zielskracht te voelen die nieuw is voor mij. Al is mijn energie nog niet op peil, ik merk dat ze wel volstaat om de roep van mijn ziel te volgen. Luisteren naar mijn lichaam en werken aan het verspreiden van licht en liefde. Bijvoorbeeld door dit blog te schrijven en healings te geven en ontvangen. Daarbij voel ik me ondersteund door het universum (of hoe je het ook wilt noemen): ik hoef niet alles zelf te doen, dat zou ik niet eens kunnen, en de kracht van de healings neemt toe. Dat maakt tegelijk dat ik er meer in geloof en zie wat een potentie dit werk heeft. Wat zou het fijn zijn als ik er meer van in de wereld kon brengen. Stel je voor dat dat is wat ik geboren mag laten worden…!

De afgelopen jaren heb ik in healings vaak schoongemaakt in mijn baarmoeder. Daarmee is veel angst opgeruimd. Er is nog genoeg wat ik spannend vind, maar de doodsangst is er inmiddels wel van af. Ik had verwacht dat met al dat schoonmaken en ophelderen de vleesboom vanzelf zou verdwijnen. Maar zo is het niet gegaan.

Wel is de missie in mijn leven helderder geworden, het gaat om Helen en Spelen, leven in Licht en Liefde. Dat doe ik steeds meer. Ik zoek en vind manieren om deze missie breder uit te dragen, maak voorbereidingen om haar in de wereld te brengen. Te baren, kun je zeggen. Maar het lijkt alsof de vleesboom het geboortekanaal verstopt. Alsof hij een moederkoek is die voor de uitgang van de baarmoeder ligt. Datgene wat voeding heeft gegeven, blokkeert nu de geboorte. Dan betekent de moed om dingen geboren te laten worden, ook de moed om het geboortekanaal gereed te maken. Het obstakel uit de weg te ruimen. Dat klinkt moordzuchtig maar zo voelt het niet. Het betekent een ‘Dankjewel voor alle voeding’ en nu ruimte maken voor de stroom van Licht en Liefde. Omdat ik nog niet weet hoe ik dat voor mijn lichaam moet doen, visualiseer ik hoe mijn lichaam in die stroom ligt. De stroom gaat erlangs en erdoorheen. Ik golf mee als wier in een rivier. Het is een lauwwarme stroom en het voelt weldadig. Dit is voor herhaling vatbaar. Het doet me denken aan een vakantie lang geleden in Frankrijk. Het was heel warm; we gingen met ons kleine gezinnetje in de stroom van een riviertje liggen en lieten ons meedrijven naar een strandje een stuk verderop. Overgave.