“Hierrr!” (…) Geblaf en gegrom (…) “Nee, blijf!”

Zijn stem en het geblaf van zijn hond dragen ver in het verlaten winterbos. Hij is duidelijk aan het trainen met zijn hond. Ergens op een zijpad, ik zie ze niet. Ik loop door, alert. Weinig later voel ik dat ze de bocht om zijn gekomen en achter me lopen. Gelukkig heeft hij zijn hond goed onder appèl, denk ik, beducht om weer eens gebeten te worden. Meteen flitst door me heen: een goed getrainde hond gehoorzaamt ook op een commando om aan te vallen. De haren in mijn nek staan overeind. Ik ben druk doende mijn angst te verbergen en weg te redeneren, zonder succes. Man en hond houden mij bezig tot ze bij een volgend zandpad een andere richting hebben gekozen dan ik.

Dit gebeurt elke week in een ander bos met een andere man, met of zonder hond. Ik ben bang voor mannen en ik denk aan de opstelling van mijn vleesboom, vorige week. Als die tussen mij en man staat, voel ik me veilig. Als ik maar kon geloven in mijn eigen kracht had ik daar de vleesboom niet voor nodig. Hoe kan ik mezelf helpen? In een andere opstelling doet een deel van mij zich groot en sterk voor, terwijl een ander deel zich juist daardoor klein en hulpeloos voelt. Het gelooft niet in dit schijngedrag, het is niet mijn echte kracht.

Zo gaat het met die angst van mij: ik doe alsof hij er niet is, bedenk waarom hij irreëel is, de spanning in mijn lichaam loopt op want ik weet niet hoe het te ontladen en ik voel me klein en kwetsbaar – wat ik probeer te verbergen, met nog meer spanning tot gevolg. Dat moet toch anders kunnen? Maar hoe? De bossen ontmannen is geen optie; stoppen met wandelen ook niet; de oplossing ligt in mijzelf.

Ik pak het Gevoelsorkest erbij en breng het uitgesleten spoor in beeld dat ik elke week loop: ik wandel lekker – er is een man – onrust – ik realiseer me hoe alleen ik ben – bang – onmacht – gespannen – paniek. Het is een automatische riedel die ongemerkt in werking treedt, alsof ik uitglijd over een bananenschil en geen invloed heb op de onvermijdelijke valpartij daarna. Een rekensom net zo simpel als 1 + 1 = 2. Man + alleen = gevaar. In plaats van dit voorspelbare hogesnelheidstraject zou ik willen overstappen op een nieuwe route. Bijvoorbeeld: ik wandel lekker – er is een man – onrust – onderzoek – rustig – ontspannen. Dat uit het onderzoek kan blijken dat er werkelijk gevaar dreigt zodat vechten of vluchten noodzakelijk is, laat ik hier buiten beschouwing. Dat komt zó weinig voor dat ik mijn standaardreactie er niet op wil baseren.

Nieuw gedrag aanleren begint met eerst maar eens voelen en erkennen wat er is. De onrust, de angst. Verder even niks. Toestemming dat het er mag zijn, dat ik er mag zijn met deze gevoelens, in plaats van het weg te drukken. Kijken wat er dan gebeurt. Ik ga het de komende weken uitproberen op mijn wandelingen. Wordt vervolgd…

(Dit wekelijkse blog doet verslag van de ontdekkingsreis door mijn leven naar aanleiding van een vleesboom. Volgende aflevering woensdag 1 maart)

“Als je wilt, kunnen we jouw vleesboom opstellen.” Mijn vriendin is coach en werkt onder andere met (familie-) opstellingen. Daar ben ik wel voor in en we gaan aan de slag. Normaal heb je een groep deelnemers bij een opstelling. Dan kun je representanten kiezen voor personen of aspecten die te maken hebben met je vraag. Nu zijn we met z’n tweeën en zij geeft me klei. “Kies maar een kleur en kneed daar je vleesboom van.” Er is één eis: alles wat ik maak moet een neus krijgen. Ik kneed de vleesboom als een vrij vormeloze zwarte homp met een neus en zet die op tafel. Ze stelt er vragen over en ik vertel dat hij zwart is omdat ik hem nogal dreigend vind, en zijn vorm drukt uit dat hij log en ongedifferentieerd is. Niet echt een aansprekend ding.

Vervolgens mag ik mijzelf neerzetten. Ik kies een levendige kleur blauwgroen, waar ik vrolijk van word. Ik maak mezelf groter dan de vleesboom. Even zet ik ons frontaal tegenover elkaar, maar ik kies onmiddellijk een andere positie voor mezelf. “Eerst heb ik hem zo aangekeken omdat ik hem als een soort wezen zag dat allerlei geheimen voor mij bevatte. Hij intimideerde mij ook. Ik heb hem uitvoerig onderzocht. Nu heb ik genoeg ontdekt. Ik kijk er vanuit een andere hoek naar en zie dat het eigenlijk maar een nietszeggend ding is. Daar ben ik niet bang voor en hij hoeft ook niet meer zo in het centrum van mijn aandacht te staan. En ik ben zelf eigenlijk groter.” “Je mag alles zó veranderen dat het klopt voor jou.” Ik maak de ik-figuur groter.

Dan brengt mijn vriendin een feloranje bol met een enorme neus in het veld. Hij staat recht tegenover de ik-figuur. “Ik weet niet wat dit is”, zegt ze erbij. Nou, ik wel! “Dit is geen neus, dit is een fallus!” En hoewel ik een lichte opwinding voel, zet ik resoluut de vleesboom ertussen. “Zo, dat is veiliger.” Er valt een stilte. Meer kan ik er op dit moment niet over zeggen, maar zowel het beeld als de opmerking sla ik op. En ze werken door; daarover een volgende keer.

Zij maakt ‘kracht’. Die plak ik op de ik-figuur, als twee vleugels en een hoofddeksel. “Het is mijn kracht, als ik maar kon geloven dat ik die kan inzetten.” Ik rust de ik-figuur uit met borsten, billen en buik; nu is het een vrouw met kracht.

Ten slotte zet ze mijn vader in het veld. Ik plaats hem achter de ik-figuur. “Het is heel prettig en heel juist dat mijn vader achter mij staat. Vroeger stond hij schuin voor me en controleerde alles wat ik deed. Nu bemoeit hij zich niet meer met hoe ik het doe, maar staat hij gewoon achter me. Dat is fijn, en het is ook zijn plaats in de familielijn.”

“En nu heb ik de vleesboom niet meer nodig.” Ik wil hem al aan de kant schuiven, maar mijn vriendin houdt mij tegen. Ze vraagt mij voor de vleesboom te buigen en hem te bedanken voor alles wat ik geleerd heb. Het stuit mij tegen de borst om hem daarmee opnieuw te ‘personifiëren’, maar ik voel werkelijk wel dankbaarheid voor alles wat ik ontdekt heb sinds en doordat ik weet dat hij er is. Dus enigszins schoorvoetend voldoe ik aan haar verzoek, om de vleesboom vervolgens alsnog aan de kant te rollen en bovenop de fallus te springen.

(Hier eindigt het verslag van de opstelling. Een volgende keer meer over het effect.)

Ik voel hoe de natuur mij stabiliseert

Op de moedeloosheid van vorige week volgt een relatiecrisis. Ik kan de verbinding met geliefde niet meer voelen en vraag me af wie hij is en waarom ik al twintig jaar mijn leven met hem deel. Eigenlijk vind ik hem een vervelende vent. Daar wordt mijn stemming niet beter van en de vleesboom verhardt zich als een stevig opgepompte fietsband. We zitten naast elkaar moedeloos op de bank. Hij vol onbegrip, frustratie, verdriet en vragen; ik bevroren, op zoek naar mijn gevoel, verbinding met de aarde, mijzelf, misschien zelfs hem? Eén van zijn vragen maakt mij boos en in het vuur van de boosheid smelt ik.

Dat is het begin van de weg terug naar elkaar. Ik zie weer meer in hem dan de klier met het kwetsbare jongetje in zich waar ik heel voorzichtig verantwoordelijkheid voor moet dragen. Hij heeft ook kanten die ik waardeer en kracht en humor. Belangrijker nog is dat ik weer leven door me heen voel stromen. Mijn voeten worden warm en de airbag in mijn hoofd slinkt. Ik kom weer tevoorschijn en hij wordt weer zichtbaar. Geschokt door de kwetsbaarheid van onze relatie, spreken we allebei uit dat we de komende week wel met elkaar verder willen. Terug naar af, geen garanties voor de lange termijn. Op fluwelen pootjes sluipt vertrouwdheid binnen.

Dochter komt thuis en we eten samen met vrienden. Anders dan anders vertel ik over waar we doorheen zijn gegaan. (Eerlijk is eerlijk: na een voorzet van geliefde.) Als het resultaat presentabel is, zwijg ik meestal over het proces. Waarom anderen daarmee lastigvallen? Nu merk ik dat uitspreken en bespreken meer verbinding geeft. En een zekere zwarigheid wegneemt. Alsof een zware brok van binnen naar buiten is gebracht en daar uit elkaar valt in vruchtbare kluitjes aarde.

Ik loop een dag Pieterpad en voel hoe de verbinding met de natuur mij stabiliseert. Als een tuimelaartje kantel ik rechtop. De moedeloosheid ligt niet langer als een allesverstikkende deken over me heen. Er is meer dan dat, mijn enthousiasme popt op. Het lijkt alsof ik een paradox heb opgelost: ik ben niet meer óf moedeloos óf enthousiast, ik ben ik en ik heb beide in me. Soms treedt het ene meer op de voorgrond, andere keren het andere.

Intussen voelt de vleesboom zachter en kleiner. Een heel zacht stemmetje vanbinnen fluistert mijn lichaam toe: “Ik heb vertrouwen in je!” Ik vermoed dat genieten met en van mijn lichaam gezonder is dan een sterke focus op een vleesboom die gedematerialiseerd moet worden. Morgen loop ik weer een etappe van het Pieterpad.

(De aanleiding van dit blog is de vondst van vleesbomen in mijn baarmoederwand. Die bracht een ware ontdekkingsreis door mijn leven op gang. Volgende aflevering: woensdag 15 februari)

Ik lig op tafel bij de acupuncturiste. Ze heeft naaldjes in mijn benen geprikt om alle stagnaties op te lossen. Mijn darmen gingen weer moeizaam de afgelopen weken. Mijn borsten doen zeer. Mijn schouders en kaken zijn verkrampt. Terwijl ik daar lig met die naaldjes, masseert zij mijn buik. De vleesboom is onverminderd groot. Ik voel me een beetje verdrietig en ontmoedigd. Als de naaldjes eruit zijn, masseert ze mijn schouders en nek. Het ontspant me, maar de moedeloosheid blijft. Ik vraag me hardop af of ik de vleesboom zal vergeten als ik alle behandelingen staak en me volop overgeef aan genieten. “Dat is een interessante vraag.” “En of mijn lichaam dan ook zal vergeten hem in stand te houden…”

We maken toch een vervolgafspraak. Ik kan de knoop nog niet doorhakken en ik geniet ook van haar behandelingen – dat is gezond genieten. Ik plan nu wel wat meer tussentijd dan anders. Een klein beetje vergeten.

Op de fiets naar huis denk ik: ik geef het op. Ik ga niks meer doen om te dematerialiseren en laat me gewoon in de zomer opereren. Ik kan me voorstellen dat je ook op zo’n punt komt als je ongeneeslijk ziek bent: stoppen met behandelingen en accepteren dat je doodgaat. Is dat overgave?

Mijn darmen werken weer beter na de behandeling, de pijn in mijn borsten gaat over, 20 dagen na de vorige keer bloed ik weer helemaal leeg in een heftige menstruatie. De moedeloosheid houdt aan, de bobbel in mijn buik maakt vergeten onmogelijk. Ik weet niet of ik mij moet inspannen om mijn aandacht weer op positieve ervaringen te richten of dat ik mij maar even moet laten. Alles gaat voorbij. In de regendruppels op de stoep zie ik boze ogen die naar mij kijken en ik vraag me af of er ook maar iemand is die zo naar mij kijkt. Nee, het is mijn strenge critica. Het is niet waar wat die mij voorspiegelt! Daar word ik moedeloos, moe en uitzichtloos van. Dat wil ik niet voelen, maar nu het er is wil ik het niet wéér wegdrukken. Toch maar voelen dan. Een potje janken bij een vriendin. Ik laat mij maar even. Ik deug, ook als ik mij zó voel.

(Tot nu toe is dit een wekelijks blog waarin ik verslag doe van mijn vleesboomperikelen. Nu weet ik het even niet. Geef ik dit op, of komt er woensdag 8 februari weer een aflevering?)

• Ik raakte met mijzelf getrouwd
• Het duurde vijftig jaar

• Nu draag ik mijn ring
• en heb ik trouw beloofd

• tot de dood mij scheidt

Dit schreef ik, alleen in Canada afgelopen jaar. De aanleiding voor dit huwelijk met mijzelf was mijn angst voor ‘enge mannen’. De wereldreizende journaliste Iris Hannema raadt aan een trouwring te dragen als je als vrouw alleen reist. Dat houdt een deel van de mannen op afstand. Voor een ander deel ben ik te oud – dat geeft rust – en het deel dat echt kwaad wil, hoop je dan gewoon niet tegen te komen. Ik had nog een gouden verlovingsring liggen uit een lang voorbije relatie. Die klopte ik bij de edelsmid op maat. Dat ontdeed hem meteen van de energie van die oude relatie; hij was nu echt van mij. Toen ik hem omdeed, gebeurde er iets bijzonders. Het voelde als de bezegeling van een huwelijk. Verrast schreef ik aan geliefde: “Ik ben met mijzelf getrouwd!” En daarmee ontwaakte een gevoel van wat trouw en ontrouw eigenlijk betekent. Voor mij. De reis alleen ervoer ik dan ook als een huwelijksreis, en was natuurlijk een gelegenheid bij uitstek om trouw te beoefenen. Eten als mijn lichaam eten nodig heeft, en dan kiezen voor het voedsel dat op dat moment goed voelt. Drinken als ik dorst heb, slapen of rusten als ik moe ben. Maar ook alle andere keuzes: route, camping, eigen grenzen ervaren in conditie of durf, ontdekken dat ik blij word van dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden, trots zijn op de manier waarop ik mijn reisleven inricht zoals het helemaal bij mij past. Allemaal elementen van trouw. En na terugkeer: aftasten hoe ik trouw aan mezelf combineer met sociale contacten. Wanneer past aanpassing aan de gezamenlijkheid en wanneer wordt het ontrouw?

In onze samenleving hebben we in mijn ogen niet zoveel aandacht voor deze innerlijke trouw. We zijn meer gericht op wat er van ons verwacht wordt, of op het realiseren van idealen en andere doelen buiten ons. Vorige week bezocht ik de film ‘Down to Earth’ waarin veel sjamanen, medicijnvrouwen en stamoudsten aan het woord komen. Zij staan anders in het leven dan de gemiddelde westerling. Hun leven is natuurlijk ook anders, net als hun maatschappij. Dat neemt niet weg dat we iets van ze kunnen leren. Wat telkens terugkwam, was het thema ‘verbondenheid’. Als je verbonden bent met jezelf en met de aarde, ben je verbonden met alle leven. Dan ga je vanzelf doen wat jij van binnenuit wilt doen, en dat is bijdragen aan het geheel. Op jouw manier. Dat noem ik trouw. Eerst aan jezelf, en van daaruit aan het grotere geheel. En dat is gezond, is mijn ervaring. Voor jezelf en voor de samenleving.

In het nagesprek bleek dat veel mensen zich aangesproken voelen door deze boodschap. En dat velen zich afvragen, hoe ze in de praktijk van hun eigen dagelijks leven de weg van hun hart kunnen vinden en volgen. Plotseling realiseerde ik me wat ik als reader en healer te bieden heb. Ik kan je jouw weg laten zien en helpen obstakels uit de weg te ruimen. De reader/healer als een nieuw soort trouwmakelaar.

(Volgende week zit ik in Portugal en sla een aflevering over. Op woensdag 1 februari ben ik er weer met een nieuw verslag van mijn ontdekkingsreis naar aanleiding van vleesbomen.)

Albert Einstein: E = mc2

Toen geliefde zich verwonderd afvroeg waar de bomen toch hun hout van maakten, was voor mij het antwoord simpel: energie natuurlijk! Wat een boom kan, kan ik ook: energie materialiseren. De boom maakt er hout van, ik vlees. Een vleesboom. Einstein leerde ons al dat energie en materie uitwisselbaar zijn. E = mc2.

Voor zover ik de kwantumfysica begrijp, gaat die ervanuit dat alles energie is, die dichter of minder dicht kan zijn, met materie als dichtste vorm. En het bewustzijn heeft er invloed op. Vanuit mijn achtergrond van energiewerk vind ik dat heel logisch klinken. Ik ben geïntrigeerd door de vraag: als ik door de loop van mijn leven deze vleesboom heb gematerialiseerd in mijn lichaam, kan ik hem dan ook in het vervolg van mijn leven dematerialiseren? Het proces omkeren? Door mijn bewustzijn te veranderen? Hoe dan? Dat onderzoek ik tot de volgende controle bij de  gynaecoloog, in juni van dit jaar. Daarna neem ik het besluit of ik me laat opereren of niet. Wat het resultaat ook is, dit hele proces verrijkt me met elke ontdekking die ik doe.

De nieuwste stamt van gisteren. In een readinggroepje probeerden we een nieuwe oefening uit om informatie te ontvangen van je lichaam. Ik vroeg: ‘Baarmoeder, wat heb jij nodig om gezond te zijn?’ Het antwoord kwam meteen: ‘Moeder is het sleutelwoord. Ik wil erkenning als moeder.’ De dialoog ging nog even voort met informatie waar ik óók wat mee kan. Maar pas toen ik ’s avonds naar bed ging, begreep ik deze eerste reactie. In deze hele ontdekkingsreis waarover ik schrijf in het Baarmoederblog, neemt mijn baarmoeder mij als het ware als een moeder bij de hand om rond te kijken in de wereld. Ze laat me zien hoe mijn lichaam en ziel (samen-)werken, wat bepaalde relaties betekenen in mijn leven, welke invloed verschillende bezigheden en emoties hebben op mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid, hoe energiewerk en creativiteit bijdragen aan mijn heel-wording, welke overtuigingen mij belemmeren, enzovoort. Hoewel ik zodra ik kon praten riep dat ik alles zelf wilde doen, heb ik ook heel wat keren verlangd dat iemand mij bij de hand zou nemen en me mijn weg in het leven tonen, zodat ik veilig kon gaan. Nu zie ik dat mijn baarmoeder aan dit verlangen beantwoordt. Met een groot ‘Dank je wel’ ben ik gaan slapen.

E = mc2 en het bewustzijn heeft er invloed op.

Vanmorgen werd ik wakker met het besef: dit moest gebeuren voordat ik mijn blog kon schrijven. Daarom ben ik een dag verlaat. De aflevering van volgende week komt op woensdag 18 januari (want donderdag ga ik op reis). Ik heb verschillende onderwerpen ‘op de rol staan’, maar als er zulke actuele informatie is gaat die vóór. Misschien ‘huwelijk en trouw’, misschien ‘krachtdieren’. Of…? Heb een goede week.

Cathedral Mountain vanaf Emerald Lake Basin, BC Canada

2016 Was voor mij een jaar van helend reizen, in verschillende betekenissen, op meerdere momenten en manieren. Een vader-dochterreis en een moeder-dochterreis, een helende reis volgens Brandon Bays, een reis-alleen door Canada, wandeldagen op het Pieterpad. Stuk voor stuk maken ze deel uit van de ontdekkingsreis door mijn leven waarvan dit blog het reisjournaal vormt. Wat maakt reizen tot helend reizen? Voor mij heeft dat te maken met bewustwording en nieuwe paden betreden. Bekende patronen achter me laten en nieuwe mogelijkheden ontdekken. Kort verslag.

1. Mijn vader heeft Berlijn op zijn verlanglijst staan en nodigt mij uit om die stad samen te bezoeken. Het is voor het eerst sinds mijn kindertijd dat we samen op stap gaan en ik vind het leuk en ook een beetje spannend. Want het laatste wat we echt met elkaar hebben meegemaakt, is mijn puberale strijd om los te komen van thuis. Daarna is de lucht allang geklaard en is duidelijk dat we van elkaar houden, maar oude irritaties steken makkelijk genoeg de kop op. In een reading vooraf wordt zichtbaar dat ik nog geregeld de rol van het kleine meisje speel dat een beroep op mijn vader doet waaraan hij niet tegemoet kan komen. Dat zijn de momenten waarop oude stekels overeind komen. Wanneer we ons gedragen als twee volwassenen is er betrokkenheid en respect. Ik ga op reis als volwassen vrouw en we hebben een fantastische week. Onze vader-dochterrelatie voelt opgeschoond, helemaal gegrondvest in het nu. Een reading over de relatie met mijn moeder heeft hetzelfde effect zonder dat we fysiek met elkaar op reis gaan.
2. Ik heb het plan opgevat om alleen door Canada te trekken. Na het enthousiasme komen angst en onzekerheid: is dat wel vertrouwd, ik helemaal alleen naar de andere kant van de wereld? Zal ik niet in zeven sloten tegelijk lopen? Een vriendin is geschoold in het begeleiden van helend reizen volgens Brandon Bays. Zij treedt op als mijn reisleidster. Ik beland in mijn hart en vind mijn angst. De volgende reisstop is een scène uit mijn kindertijd waarin ik de angst binnenlaat. Deze reis heelt doordat mijn kleine ik drie ballonnen krijgt, gevuld met de hulpmiddelen die op dat moment een andere wending aan de ervaring kunnen geven. Inzicht in de situatie en opschonen van de relaties van toen, helpt om de angst liefdevol los te laten. Nu kan ik met vertrouwen verder reizen in het heden.
3. En dus ga ik naar Canada. Ik huur een auto en een tent en trek drie weken rond. Ondanks alle voorbereidingen kom ik – alleen op reis – al mijn angsten en onzekerheden tegen. Tot in het absurde vraag ik mij af: kan ik dit wel? Tot ik op een bergwandeling een oude vrouw ontmoet die zegt: “Oh yes, you can! You just have to say to yourself: yes I can, and then you go!” Het wordt mijn lijfspreuk. De daadwerkelijke ontmoeting met een beer op mijn pad veegt de overige ‘beren op de weg’ terzijde. Ik realiseer me de eenvoud van het leven: de dingen komen een voor een op mijn levenspad en dan ga ik ermee om. Zo goed als ik kan. En dat is genoeg. (Daarnaast geniet ik met volle teugen van deze reis!)
4. De reis door Canada heeft mijn vleesboom doen slinken tot het formaat van een pingpongballetje, zo voelt het. Eenmaal thuis dijt hij in razend tempo weer uit. Kan ik de essentie van mijn helende reis een vaste plek geven in mijn dagelijks leven?, vraag ik mij af. Een van de dingen die ik hier mis, is de intense verbinding met de natuur. Ik besluit een wekelijkse wandeldag in te plannen om aan die behoefte tegemoet te komen. Zo ontstaat het helend wandelen op het Pieterpad. Vandaag loop ik van Vierlingsbeek naar Swolgen. Hoewel het effect niet zo wonderbaarlijk is als mijn Canadareis, merk ik wel dat het wandelen mij veel goed doet. Helend reizen in zakformaat.

(In dit blog breng ik wekelijks verslag uit van mijn ontdekkingsreis door het thema ‘Vleesboom’. Volgende aflevering woensdag 11 januari: ‘E = mc²‘)

In ‘Vrouwenlichaam, vrouwenwijsheid’ van gynaecologe, verloskundige en vrouwengenezer Christiane Northrup worden de vleesbomen beschreven in het hoofdstuk over de baarmoeder. Na de anatomische beschrijving volgt een paragraaf over onze culturele erfenis. Daar las ik de schokkende opmerking uit haar opleiding, dat ‘de baarmoeder er is om baby’s en kanker te laten groeien’. De baarmoeder werd gezien als het potentiële thuis van iemand anders. Als ze die functie had vervuld of als de vrouw geen kinderen kreeg, had de baarmoeder volgens de medische wetenschap geen waarde. Northrup corrigeert deze onderwaardering, omdat de baarmoeder een rol speelt bij de hormoonhuishouding, seksuele bevrediging, de stoelgang en de nierfunctie. Van oudsher wordt het bekken – met baarmoeder en eierstokken – geassocieerd met kracht, passie en creativiteit. Verwijdering van de baarmoeder raadt zij dan ook alleen aan als het echt noodzakelijk is. Maar – benadrukt zij steeds – er is geen goed of fout, het belangrijkste is dat elke vrouw haar eigen keuze maakt. (Verderop in het hoofdstuk schrijft zij over mogelijke behandelingen; daar ga ik niet op in, omdat ik daar eerder over geschreven heb.)

2e chakra

De energetische anatomie van baarmoeder en eierstokken hangt nauw samen; zo hebben veel vrouwen zowel endometriose aan de eierstokken als vleesbomen in de baarmoeder. Beide houden verband met het tweede chakra. De gezondheid van deze bekkenorganen hangt samen met de mogelijkheden van een vrouw om zowel financiële als emotionele overvloed en stabiliteit te creëren, om haar creativiteit volledig tot uitdrukking te brengen en met de mate waarin ze zich goed voelt over zichzelf en haar relaties met anderen. Daarbij kunnen haar verschillende behoeften – bijvoorbeeld aan emotionele steun en aan maatschappelijk succes – soms een harde concurrentiestrijd voeren. Onze cultuur leert ons dat we als vrouw niet alles kunnen hebben. Deze innerlijke strijd kan van invloed zijn op de bekkenorganen. De gezondheid van de baarmoeder is volgens Northrup een afspiegeling van de innerlijke emotionele realiteit en het geloof in zichzelf van de betreffende vrouw. Medisch helderziende Caroline Myss zegt dat vleesbomen onze nooit geboren creativiteit representeren, waaronder fantasiebeelden van onszelf die nooit tot uiting zijn gekomen en creatieve geheimen of onze andere ‘ikken’. Vleesbomen ontstaan ook als we levensenergie in uitzichtloze situaties laten vloeien, zoals banen of relaties waar we ons niet meer in thuis voelen.

Materieel bekeken zijn vleesbomen goedaardige tumoren van de baarmoeder. Ze zijn gemaakt van hard, kraakbeenachtig weefsel met een kronkelpatroon (vergelijkbaar met het materiaal van kunststof snijplanken). Twintig tot vijftig procent van de vrouwen heeft ze. Traditioneel medisch is de oorzaak onbekend. Vleesbomen zijn verantwoordelijk voor 33 procent van alle gynaecologische ziekenhuisopnamen en in Amerika de belangrijkste reden voor baarmoederverwijderingen. Gelukkig zie ik in Nederlandstalige informatie over baarmoederverwijdering vaak benoemd dat dit bij goedaardige aandoeningen zeker niet de eerste keus is!

Afhankelijk van de plaats en omvang kunnen vleesbomen klachten veroorzaken. De meest voorkomende zijn: bloedverlies, vooral doordat de baarmoeder niet goed kan samentrekken om de menstruatie te stoppen. Dan is het belangrijk in de gaten te houden of er bloedarmoede ontstaat, en zo nodig maatregelen te nemen. Pijn, druk op het bekken en vaak moeten plassen zijn andere mogelijke klachten. Veel vrouwen hebben echter vleesbomen zonder dat te weten, simpelweg doordat ze er helemaal niets van merken. Of een behandeling nodig is of niet, hangt af van de ernst van de klachten. Halfjaarlijkse of jaarlijkse controle is in eerste instantie voldoende. Vaak krimpen vleesbomen in de overgang.

Northrup geeft aanwijzingen voor een veranderd voedingspatroon. Daarnaast adviseert zij lichaamsbeweging, homeopathie en andere alternatieve geneeswijzen, ook voor vrouwen die ervoor kiezen vleesbomen te laten verwijderen. “Een operatie of het wegsnijden van de vleesboom op zich zal niet leiden tot een verandering van het fundamentele patroon in hun lichaam dat de groei van vleesbomen heeft bevorderd. Het is cruciaal om te luisteren naar wat onze lichamen proberen te vertellen en ons vermogen om heel te zijn te bevestigen.” Ze vertelt ook hoe je dat kunt doen. Het hoofdstuk sluit af met verhalen van vrouwen die de boodschap van hun baarmoeder ontdekten. Die gaan over verstikte creativiteit, problematische relaties op het werk of thuis en emotioneel ingrijpende ervaringen. De vrouwen kozen voor verschillende behandelingen, variërend van baarmoederverwijdering tot meditatie en klanktherapie.

Herken je iets of heb je totaal andere ervaringen en wil je dat delen? Je reactie is welkom! Klik op Plaats een reactie’.

(Dit blog gaat over de ontdekkingsreis die volgt op de vondst van vleesbomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering woensdag 4 januari ‘Helend reizen’)