Ik ervaar mijn ‘aangroeisels’ als het zoveelste signaal van mijn lichaam dat ik nog niet gezond en liefdevol en waarderend genoeg met mezelf omga, net als mijn voedselallergie, mijn aften en eeuwige ontstekingen. En misschien is er nog meer over te zeggen. Want ik heb altijd het gevoel gehad dat onze kwalen ons iets te vertellen hebben. Wat gebeurt er in mijn buik? Waar zijn die vleesbomen van gemaakt? Waarom zit er een poliep? Misschien kan ik er iets van leren. Een aantal keren per jaar kom ik samen met enkele bevriende reader/healers. Ik vraag hen te kijken naar de energie in mijn buik. Wat ze zien is dit:
Mijn baarmoeder is vol zwarigheid van de vormen die ik creëer om te voldoen aan eisen waarvan ik denk dat ze aan mij gesteld worden. Al mijn pogingen om me aan te passen, carrière te maken, een bloeiende praktijk te realiseren, perfect te zijn en te bewijzen dat ik ertoe doe, zijn uiteindelijk de vleesbomen geworden. Ze zijn zwaar en passief en ik kan er niks mee. En dat terwijl de baarmoeder zelf gewoon leeg wil zijn en de ruimte wil hebben om te rusten, te spelen, te genieten en creatief te zijn. Als de druk te groot wordt, blaast ze stoom af via een overdrukventiel. Dat is de poliep.
Dat is een heel herkenbaar verhaal! En ik kan het aanvullen met een stukje geschiedenis. Al tien tot vijftien jaar geleden voelde ik: als ik ooit ‘iets’ krijg, zal het in mijn buik zijn. Daar zit ook mijn verdriet opgeslagen, mijn angst, weerloosheid en woede. Maar ik heb nooit begrepen wat ik daarmee kon doen om eventuele gezondheidsgevaren af te wenden. In mijn dagboek noteer ik: “De aanval is de beste verdediging, zegt men, maar uiteindelijk heb ik alleen mezelf aangevallen. Nu wil ik mezelf koesteren, als een konijntje op schoot nemen en strelen”. En: “Ik heb erg mijn best gedaan om ‘normale’ en ‘geaccepteerde’ vormen te creëren, en dit is het fysieke resultaat. Goed gecreëerd, maar het zijn vormen waar ik niet zoveel mee kan.” Ik slaap die nacht met een knuffelkonijn. In het lokale schrijfcafé verwerk ik mijn indrukken in een ‘vleselijk verhaal’.
Eerst was er niets. Een holte. Donker, warm, zacht, behaaglijk. Open voor wat zich zou aandienen. Ze stelde haar ruimte beschikbaar. Lange tijd bleef het zo. De holte groeide wat, en rustte in de eeuwigheid van het zijn. Ze bewoog mee op het pulserende ritme om haar heen. Het ritme voelde als muziek, de holte danste in zijn maat. Eerst vloeiend en harmonieus, later met steeds meer variatie. Variaties op een thema. De dans werd dwingender, de eeuwigheid van het zijn vervaagde. En het ritme hield aan. Door en door en door ging het, strak en onontkoombaar.
Een kramp trok door de holte heen en een zucht nam vorm aan in haar wand. De vorm van een niet vergoten traan. De holte stelde haar wand, zo donker, warm en zacht, beschikbaar voor de zucht. En dóór ging het ritme, dóór de dans. De zucht groeide en er kwam er nog een bij. De holte was al vol en nog altijd ging het door. Ze voelde dat het zo niet langer kon en ze gaf haar zachtheid op. Zo verhardde ze om het ritme te weerstaan. Ze slaakte een kreet van nood: Stop!!!
En toen, eindelijk, nam het moordende ritme af. De dans vertraagde, de holte kwam tot rust. Iemand zag de tranen, iemand hoorde de schreeuw. Iemand dacht: het woord is vlees geworden.
“Vleesbomen”, zei de gynaecoloog…
In readings en zelfhealings ben ik al een tijdlang bezig om meer liefde en waardering voor mezelf toe te laten. Dat werpt vruchten af in de vorm van meer vertrouwen en me steviger voelen. Het kost tijd, maar het leidt tot vormen waar ik wél wat mee kan! Dit is de richting waarin ik mijn gezondheid verwacht te vinden. Niet voor één of twee klachten, maar voor alles. Voor deze mens als geheel.
(In dit blog beschrijf ik wekelijks de ontdekkingstocht die volgt op de constatering van mijn vleesbomen en poliep. Volgende aflevering: woensdag 5 oktober, ‘Verhelderend tekenen’.)