Nu ik minder tijd besteed achter de computer en de agenda minder vol plemp, heb ik tijd om te doen wat ik echt graag wil. Tekenen, schrijven en andere creatieve dingen. Dat geeft een gevoel van ‘Nu komt het eropaan. Dóe ik het nu ook, of laat ik me weerhouden door straalangst?’ Ja, ik doe het, maar het is lang niet altijd makkelijk. Het is honderd keer makkelijker om te blijven hangen in ‘Ik kom maar niet toe aan wat ik echt graag wil’. Het vraagt werkelijk moed en doorzettingsvermogen om het wél te gaan doen! Eén vriendin heeft het over de weerstand en afleidingsmanoeuvres die ze tegenkomt als ze wil doen wat echt belangrijk voor haar is. Ik herken de neiging. Een andere vriendin – die het ook herkent – heeft hier het mooie woord ‘straalangst’ voor gevonden. ‘En die verwarren we vaak met faalangst’, zegt ze.
Straalangst speelt op als je losbreekt uit het web van gewoonte en het maatschappelijke verhaal dat we met veel mensen in stand houden. We zijn druk en we daardoor komen we er niet aan toe onze diepste verlangens te realiseren. Een eerste grote stap is om uit de drukte te stappen, of tussen de drukte door tijd vrij te maken voor de verlangens. De tweede stap is om de verlangens daadwerkelijk te realiseren.
Het verhaal waar je dan uitstapt, lijkt veel op de fabel van de krekel en de mier: zomaar dansen, zoals de krekel doet, leidt tot honger en gebrek. Wees dus ijverig en verantwoordelijk als de mier, die hard werkt om zijn wintervoorraden zeker te stellen. Ik ben trots dat ik nu de moed heb gevonden om te krekelen. Mijn eerste Canadatekening is klaar! Ik zie wat er niet perfect is maar ik ben ontzettend tevreden, vind dat ik het heel goed heb gedaan. Ik hoop dat ik het volhoud en ben benieuwd of het na verloop van tijd makkelijker wordt. Welkom in de krekelclub!
Het bekende gedicht van Marianne Williamson gaat ook over straalangst:
Onze grootste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze grootste angst is dat we onmetelijk krachtig zijn.
We zijn het allerbangst voor het licht in ons, niet voor onze duisternis.
We vragen ons af: “Wie ben ik, dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn?”
Maar wie ben jij om dat niet te zijn?
Je bent een kind van God.
Je bewijst de wereld geen dienst door je kleiner voor te doen dan je bent.
Er is niets verlichts aan in je schulp kruipen om te voorkomen dat mensen zich in jouw aanwezigheid onzeker voelen.
Het is de bedoeling dat we stralen, net als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van God, die in ons schuilt, te manifesteren.
Dat licht bevindt zich niet in sommigen onder ons; het is aanwezig in ieder mens.
En als we ons eigen licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze angst, worden anderen door onze aanwezigheid automatisch van angst bevrijd.
(In dit blog schrijf ik wekelijks over de kwartjes die vallen sinds de ontdekking van vleesbomen in mijn baarmoeder. Volgende aflevering 30 november: ‘Dromen naar volwassenheid’)