Ik lig op tafel bij de acupuncturiste. Ze heeft naaldjes in mijn benen geprikt om alle stagnaties op te lossen. Mijn darmen gingen weer moeizaam de afgelopen weken. Mijn borsten doen zeer. Mijn schouders en kaken zijn verkrampt. Terwijl ik daar lig met die naaldjes, masseert zij mijn buik. De vleesboom is onverminderd groot. Ik voel me een beetje verdrietig en ontmoedigd. Als de naaldjes eruit zijn, masseert ze mijn schouders en nek. Het ontspant me, maar de moedeloosheid blijft. Ik vraag me hardop af of ik de vleesboom zal vergeten als ik alle behandelingen staak en me volop overgeef aan genieten. “Dat is een interessante vraag.” “En of mijn lichaam dan ook zal vergeten hem in stand te houden…”
We maken toch een vervolgafspraak. Ik kan de knoop nog niet doorhakken en ik geniet ook van haar behandelingen – dat is gezond genieten. Ik plan nu wel wat meer tussentijd dan anders. Een klein beetje vergeten.
Op de fiets naar huis denk ik: ik geef het op. Ik ga niks meer doen om te dematerialiseren en laat me gewoon in de zomer opereren. Ik kan me voorstellen dat je ook op zo’n punt komt als je ongeneeslijk ziek bent: stoppen met behandelingen en accepteren dat je doodgaat. Is dat overgave?
Mijn darmen werken weer beter na de behandeling, de pijn in mijn borsten gaat over, 20 dagen na de vorige keer bloed ik weer helemaal leeg in een heftige menstruatie. De moedeloosheid houdt aan, de bobbel in mijn buik maakt vergeten onmogelijk. Ik weet niet of ik mij moet inspannen om mijn aandacht weer op positieve ervaringen te richten of dat ik mij maar even moet laten. Alles gaat voorbij. In de regendruppels op de stoep zie ik boze ogen die naar mij kijken en ik vraag me af of er ook maar iemand is die zo naar mij kijkt. Nee, het is mijn strenge critica. Het is niet waar wat die mij voorspiegelt! Daar word ik moedeloos, moe en uitzichtloos van. Dat wil ik niet voelen, maar nu het er is wil ik het niet wéér wegdrukken. Toch maar voelen dan. Een potje janken bij een vriendin. Ik laat mij maar even. Ik deug, ook als ik mij zó voel.
(Tot nu toe is dit een wekelijks blog waarin ik verslag doe van mijn vleesboomperikelen. Nu weet ik het even niet. Geef ik dit op, of komt er woensdag 8 februari weer een aflevering?)