Ik raakte met mijzelf getrouwd- Het duurde vijftig jaar
- Nu draag ik mijn ring
- en heb ik trouw beloofd
- tot de dood mij scheidt
Dit schreef ik, alleen in Canada afgelopen jaar. De aanleiding voor dit huwelijk met mijzelf was mijn angst voor ‘enge mannen’. De wereldreizende journaliste Iris Hannema raadt aan een trouwring te dragen als je als vrouw alleen reist. Dat houdt een deel van de mannen op afstand. Voor een ander deel ben ik te oud – dat geeft rust – en het deel dat echt kwaad wil, hoop je dan gewoon niet tegen te komen. Ik had nog een gouden verlovingsring liggen uit een lang voorbije relatie. Die klopte ik bij de edelsmid op maat. Dat ontdeed hem meteen van de energie van die oude relatie; hij was nu echt van mij. Toen ik hem omdeed, gebeurde er iets bijzonders. Het voelde als de bezegeling van een huwelijk. Verrast schreef ik aan geliefde: “Ik ben met mijzelf getrouwd!” En daarmee ontwaakte een gevoel van wat trouw en ontrouw eigenlijk betekent. Voor mij. De reis alleen ervoer ik dan ook als een huwelijksreis, en was natuurlijk een gelegenheid bij uitstek om trouw te beoefenen. Eten als mijn lichaam eten nodig heeft, en dan kiezen voor het voedsel dat op dat moment goed voelt. Drinken als ik dorst heb, slapen of rusten als ik moe ben. Maar ook alle andere keuzes: route, camping, eigen grenzen ervaren in conditie of durf, ontdekken dat ik blij word van dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden, trots zijn op de manier waarop ik mijn reisleven inricht zoals het helemaal bij mij past. Allemaal elementen van trouw. En na terugkeer: aftasten hoe ik trouw aan mezelf combineer met sociale contacten. Wanneer past aanpassing aan de gezamenlijkheid en wanneer wordt het ontrouw?
In onze samenleving hebben we in mijn ogen niet zoveel aandacht voor deze innerlijke trouw. We zijn meer gericht op wat er van ons verwacht wordt, of op het realiseren van idealen en andere doelen buiten ons. Vorige week bezocht ik de film ‘Down to Earth’ waarin veel sjamanen, medicijnvrouwen en stamoudsten aan het woord komen. Zij staan anders in het leven dan de gemiddelde westerling. Hun leven is natuurlijk ook anders, net als hun maatschappij. Dat neemt niet weg dat we iets van ze kunnen leren. Wat telkens terugkwam, was het thema ‘verbondenheid’. Als je verbonden bent met jezelf en met de aarde, ben je verbonden met alle leven. Dan ga je vanzelf doen wat jij van binnenuit wilt doen, en dat is bijdragen aan het geheel. Op jouw manier. Dat noem ik trouw. Eerst aan jezelf, en van daaruit aan het grotere geheel. En dat is gezond, is mijn ervaring. Voor jezelf en voor de samenleving.
In het nagesprek bleek dat veel mensen zich aangesproken voelen door deze boodschap. En dat velen zich afvragen, hoe ze in de praktijk van hun eigen dagelijks leven de weg van hun hart kunnen vinden en volgen. Plotseling realiseerde ik me wat ik als reader en healer te bieden heb. Ik kan je jouw weg laten zien en helpen obstakels uit de weg te ruimen. De reader/healer als een nieuw soort trouwmakelaar.
(Volgende week zit ik in Portugal en sla een aflevering over. Op woensdag 1 februari ben ik er weer met een nieuw verslag van mijn ontdekkingsreis naar aanleiding van vleesbomen.)