Minder computer = meer tijd voor creativiteit en ontmoeting
Wat voor veel mensen een open deur is, dringt bij mij druppel voor druppel door: dit is mijn leven en ik mag kiezen hoe ik dat wil invullen. In Canada zijn er weer wat druppels gevallen. En na thuiskomst weersta ik de verleiding terug te schakelen op de automatische piloot van vóór de reis. In plaats daarvan voer ik enkele dringend gewenste veranderingen door, genietend van het besef dat ik daar zeggenschap over heb.
Ik kijk geen tv, maar heb grote belangstelling voor het programma waarin mensen van hun zooi afgeholpen worden. Als iemand erover vertelt, kan ik genietend griezelen van zo’n volgestouwd huis van een verzamelaar. Mijn genot zit er dan in dat ik niet zoveel spullen heb. Maar sinds mijn reis merk ik dat ik geen haar beter ben… Ik heb mijn lurven opgezocht, ze gegrepen en verander. Met verbijsterend resultaat!
Om te beginnen heb ik mijn klerenkasten leeg getrokken. Twee rugzaksetjes heb ik geselecteerd en teruggelegd. De rest heb ik soort bij soort verpakt en met krantenpapier en verse rozemarijn tegen de motten in de berging gelegd. Als ik mijn twee setjes zat ben of als de wisseling der seizoenen vraagt om andere kleding, ga ik naar mijn eigen winkeltje in de berging en zoek een paar nieuwe setjes uit. Ik ben als een kind zo blij met de paar overgebleven kleren en in de berging ligt genoeg voor de komende tien jaar. Het is een verademing, deze ruimte in de klerenkast.
En wat nou zo verbluffend is? Ik blijk bereid te zorgen voor deze beperkte kledingvoorraad: reparaties, vlekken, ik behandel ze met liefde en plezier en ik heb me zelfs al een aantal keren betrapt achter de strijkplank! Toen er nog zoveel in de kast lag, trok ik gewoon wat anders aan, zonder vlek, gat of kreukels. Deze kleine onderhoudsklusjes schenken een tevredenheid die ik niet had vermoed. Mindfulness of Zorgzaam Handelen zonder een cursus te hoeven volgen.
Vervolgens heb ik de computer op rantsoen gezet. Na een paar weken vruchteloos graven in mijn geheugen naar wie mij ooit heeft opgedragen dagelijks minimaal op kantoortijden per mail bereikbaar te zijn, ben ik ermee opgehouden. Met zoeken bedoel ik. En met altijd bereikbaar zijn. Ooit is het er kennelijk ingeslopen, en deze insluiper stal mijn tijd. Geen tijd meer voor een praatje op straat, spontaan met iemand theedrinken of een middag tekenen. Want er was nog zoveel mail die om aandacht en antwoord vroeg, informatie die ik moest verwerken. Dat moest allemaal eerst klaar. En daarna moest ik mezelf troosten met een computerspelletje, want zo leuk vind ik computeren niet. Ik doe het nu nog twee keer per week, behalve in piektijden van redactie of tekstschrijverij. Ik heb in geen tijden zoveel spontane contacten gehad en creativiteit tentoon gespreid!
Nóg een verrassend ‘minder = meer-onderwerp’ is de agenda. Tot voor kort had ik een agenda met een bladzijde per dag. Lekker veel ruimte voor aantekeningen, ik schrijf graag. Dit jaar koos ik voor twee bladzijden per week (minder ruimte = meer overzicht). Sinds ‘Canada’ heb ik twee bladzijden per maand. Minder ruimte = meer ontspanning. Want wat andere mensen met een huis doen, doe ik met een agenda: vol proppen. Oh, hier kan nog wel iets bij en daar past nog wel wat tussen. En dan maar achter mezelf aanrennen van de ene afspraak naar de andere. Nu passen er niet meer afspraken in dan ik met plezier en aandacht kan nakomen. Zelfs in een volle week blijft nog ruimte over voor onverwachte gebeurtenissen – en iedere timemanager zal je leren dat je zulke ruimte moet inplannen. Minder agendablaadjes betekent ook meer ruimte voor notitievelletjes, waarop je kunt tekenen, verhalen en gedichten schrijven = meer plezier.
Nu nog de rest van het huis opruimen, en dan kunnen we in een tent gaan wonen. Minder muren = meer contact met de buitenlucht, en daar word ik nou blij van!
Intussen is de acupuncturiste tevreden over de voortgang van mijn behandeling, en benadrukt ze elke keer het belang van ontspannen en zacht zijn voor mezelf.
(Volgende aflevering woensdag 23 november: ‘Straalangst’)