Op een dag voel ik iets onderin mijn buik. Iets wat er eerst niet was. Iets hards, of gespierds? Ik weet dat het geen kind is, maar wat dan wel? Geen idee! Ik vind het een beetje eng en houd het zorgvuldig geheim. Het is vanzelf gekomen, misschien verdwijnt het ook vanzelf weer…
Het verdwijnt niet, maar het groeit. Zo komt de ochtend waarop mijn geliefde met een hand op mijn buik vraagt: heb je een volle blaas? Betrapt! Het antwoord is nee, ik ben net naar de wc geweest. “Ik zou het wel fijn vinden als je naar een dokter ging om uit te vinden wat het is.” Ik beloof te gaan, maar pas op het moment dat ik me sterk genoeg voel om te horen wat de dokter te zeggen heeft.
Gelukkig ken ik een lieve en kundige gynaecoloog. Na een tijdje ben ik er klaar voor om haar te vragen of ze een deskundige hand op mijn buik wil leggen om te voelen wat daar groeit. Behalve haar hand geeft ze me ook een zorgvuldig onderzoek met een min of meer geruststellende uitslag: ik heb twee vleesbomeen. Een forse en een kleintje. Omdat vleesbomen bijna nooit kwaadaardig zijn, mag ik ze houden zolang ik er geen last van heb. MAAR… als ik er wel last van krijg, moet mijn hele baarmoeder eruit. Want ze zitten binnen in de baarmoederwand, dus ze kunnen niet zomaar verwijderd worden. Hopelijk vordert mijn overgang voorspoedig, want de kans is groot dat ze daarna zullen slinken.
Met gemengde gevoelens ga ik naar huis. Gelukkig geen kanker! Maar de dreiging van een baarmoederverwijdering kan ik moeilijk loslaten. Ik wil mijn baarmoeder graag houden. Zoveel jaren heb ik moeite gehad met mijn vrouwenlichaam en mijn buik, die nooit plat genoeg was naar mijn zin. Nu ik mezelf eindelijk met genoegen kan bekijken in de spiegel en ik ‘dank je wel’ kan zeggen tegen mijn lichaam dat zo goed functioneert, wil ik er niets meer van missen!
Ik zoek op internet hoe snel vleesbomen groeien, maar kan geen heldere informatie vinden. Ik kijk naar alternatieve manieren om vleesbomen te behandelen en maak er een documentje van om te raadplegen op het moment dat er last ontstaat. Nu kan ik het nog niet bevatten en onthouden.
Oh, hoe blij omarm ik elk signaal van de overgang! Jammer genoeg blijf ik toch met grote regelmaat menstrueren. Steeds vaker en steeds uitbundiger eigenlijk. Ik krijg er bloedarmoede en andere tekorten van. Mijn huisarts verbindt dit met de vleesbomen. Die maken dat de baarmoederwand zich niet meer goed kan samentrekken om het bloeden te stoppen. Hij schrijft me supplementen voor en homeopathische druppeltjes om frequentie en heftigheid van de menstruatie enigszins in te tomen.
In dit blog doe ik wekelijks verslag van mijn ontdekkingsreis die volgt op de ontdekking van mijn vleesbomen.