In een mandalatekening onderzoek ik de relatie van mijn buik met mijn hart. Mandala’s tekenen is heerlijk en verhelderend. Ik doe het intuïtief, zonder erbij na te denken. Ik laat mijn hand gaan en teken op gevoel. Als de tekening klaar is, kijk ik ernaar met de vraag: wat heeft die mij te vertellen? Het antwoord schrijf ik erbij.
Hoe mijn buik haar brede bedding beschikbaar stelt om alle pijn en brokstukken van mijn hart te ontvangen, te verwerken en af te voeren. Of als verwerken onmogelijk is, op te slaan en de pijn ervan op te vangen en een zachte bedding te geven zodat het leven leefbaar blijft en de pijn… ja de pijn, wat gebeurt daar dan mee? Soms wordt het buikpijn en dan verdwijnt het, en is het dan verstopt of verdwenen, werkelijk uitgescheiden? Is buikpijn een vorm van verwerken, verteren, of alleen een manier van voelen en moet er dan alsnog verteerd worden? Hoe dan ook is het een explosieve toestand hier in deze buik, terwijl de bedding alle ruimte en omhulling biedt tot rust en vrede. Wat heeft mijn buik nodig, behalve erkenning voor haar werk?
Dan geef ik mezelf de opdracht: teken hem nog eens, maar begin nu met de liefde van het hart die in de buik neerdaalt. Opnieuw kiest mijn hand de kleuren en volg ik mijn gevoel bij het tekenen. Daarna stel ik mezelf de vraag: wat vertelt deze tweede tekening? Ook dat antwoord schrijf ik op.
Erkenning vraagt mijn buik, van en voor haar oneindige zachtheid gepaard aan eindeloze kracht, scheppingskracht, levengevend vermogen, ontvankelijkheid, groeizaam klimaat, de ruimte die ze biedt aan wat wil zijn en haar bereidheid alles te aanvaarden, een plek te geven, te verteren, door- en af te voeren. Verbondenheid heeft ze daarvoor nodig met het hart, dat licht en liefde schenkt, en met de aarde die leven en groeikracht geeft en een kanaal biedt om los te laten. Dat kanaal mag nog groter, ruimer en helderder zodat het makkelijker wordt om los te laten wat geweest is en niet meer dient. Hoe meer ruimte en erkenning er is voor deze eigen kwaliteiten, hoe minder pijn kan ophopen.
Net als met de reading (zie vorige week) begrijp ik dit verhaal van mijn buik. Het vertalen naar de praktijk van het dagelijks leven wordt mijn taak voor de komende tijd. Hoe werkt loslaten? Hoe ziet erkenning eruit? Deze dingen werken niet op wilskracht, ze zijn niet in te plannen. “Vrijdag om 3 uur laat ik mijn pogingen om ‘geslaagd’ te zijn, varen”. Was het maar zo makkelijk!
Toch heb ik al een beginnetje te pakken. Voor mij zit er al heel wat erkenning in het feit dat ik me een avond in mijn buik verdiep om deze tekeningen te maken en te ‘vertalen’. Erkenning is ook mijn instinctieve afwijzing van een operatie. Mijn baarmoeder hoort bij mij en heeft voor mijn gevoel met creativiteit te maken. Aan de vleesbomen ben ik niet gehecht, maar de verwijdering van mijn baarmoeder is een te grote prijs om ervan af te komen. In eerste instantie dacht ik dat de poliep wel verwijderd mocht worden, maar in zijn functie van overdrukventiel houd ik hem liever. Dat is ook erkenning. Erkenning van een functie die in mijn lichaam kennelijk (nog) nodig is. Nu weet ik waar die taak vervuld wordt. Als ik deze poliep laat verwijderen, moet er een alternatief komen voor hetzelfde werk. En waar en hoe krijgt dat dan zijn vorm? Dat is maar afwachten. En die onduidelijkheid lijkt me een verslechtering.
(In dit blog beschrijf ik wekelijks de ontdekkingstocht die volgt op de constatering van mijn vleesbomen en poliep. Volgende aflevering: woensdag 12 oktober ‘Dapper of zorgmijder?’)